Jestem zafascynowana postacią Haliny Konopackiej. To pierwsza polska medalistka olimpijska z roku 1928, z Amsterdamu. Medal zdobyła w rzucie dyskiem, który od pierwszej chwili, jak sama powiedziała „leżał wygodnie w dłoni, nie wydał się ciężki”. Już wówczas wiedziała, że w konkurencji tej będzie odnosiła sukcesy!
Swoją przygodę ze sportem zaczęła wcale nie od dysku, a od narciarstwa. Nazywano ją „Czerebietą” gdyż pojawiała się na stoku ubrana w czerwony sweter i beret. Nie obcy był jej tenis, pływanie, gry zespołowe. Konopacka szybko stała się ulubienicą kibiców. Sympatię wzbudzała nie tylko wynikami sportowymi, ale przede wszystkim sposobem bycia, humorem, i kulturą osobistą To nie wszystko, Halina Konopacka pisała wiersze. Ukazały się one w tomiku „Któregoś dnia”. Malowała, rzeźbiła. Jak twierdziła: „pisanie wierszy i rzucanie dyskiem wymaga natchnienia”. Kiedy wybuchła II wojna światowa towarzyszyła mężowi przy ewakuacji złota Banku Polskiego do Francji, kierowała jednym z autobusów!
W czerwcu 1940 roku wyemigrowała do USA. Zmarła w Daytona Beach na Florydzie.
Urna z prochami mistrzyni olimpijskiej została sprowadzona do Polski. Spoczęła na Cmentarzu Bródnowskim.
Piękna kobieta, człowiek renesansu, patriotka. Ktoś, kogo można i trzeba stawiać za wzór.
Któregoś dnia – ach, wiem to,
Płynąc nie wiedząc skąd,
Spod żagla płacht rozpiętych
Na twardy wyjdę ląd.
Zamienię chwiejną topiel
Na żyzny, pewny grunt –
Głęboko w nim zakopię
Ostatni, młody bunt
Zamknie się wielka roztocz,
Ogromny dawny świat,
I zbiegnie w drużkę prostą
Zwyczajnych ludzkich lat.
Lat jakiś nie tak wielu,
Co przeżyć trzeba z kimś –
W dziesiątka wiosen weselu
W smutku dziesiątka zim.
Lecz póki siły we mnie
Zawracam popod prąd
Próbując nadaremnie
Ominąć bliski ląd
I w wielką uciec przestrzeń
Przed dniem, co musi przyjść –
Bo pragnę błądzić jeszcze
Nim kiedyś zacznę iść.